Podstawową zasadą betonowania w wodzie lub zawiesinie iłowej jest niedopuszczenie do przenikania tych cieczy w mieszankę betonową oraz do wypłukania z mieszanki cementu. Dlatego istotą wszystkich technik betonowania podwodnego jest minimalizowanie kontaktu mieszanki z wodą/zawiesiną w czasie podawania jej w wodzie i układania na dnie.
Również ważną zasadą jest sprawna organizacja robót zapewniająca ciągłość przebiegu betonowania podwodnego. Od przestrzegania tej zasady zależy monolityczność elementów uformowanych pod wodą/zawiesiną iłową.
Normalnie stosuje się betony podwodne klas B20 -B25. Należy podkreślić, że w przeciwieństwie do betonów budowli wykonywanych powyżej wody, o recepturze mieszanki wlewanej pod wodę/zawiesinę w większym stopniu decydują wymagania dotyczące cech technologicznych niż wytrzymałość betonu.
W 1 m³ betonu przyjmuje się 300—400 kg cementu. Jest to uzasadnione koniecznością stosowania w mieszance, ze względów technologicznych, dużej ilości wody i ewentualnymi stratami cementu wskutek wypłukania w czasie podwodnego formowania budowli. Mimo znacznej zawartości cementu nie występują spękania skurczowe betonu. Beton twardnieje bowiem otoczony wodą lub wilgotnym gruntem. W szczególnych przypadkach, np. formowania pali, które będą otoczone suchym gruntem, należy stosować mniej cementu lub przewidzieć środki minimalizujące skurcz betonu.
Niezależnie od metody betonowania podwodnego należy stosować cement marki co najmniej 1,5-krotnie większej, niż projektowa klasa betonu i nie mniejszej niż marka 25, o początku wiązania około 3 godziny po zmieszaniu go z wodą. Należy zawsze sprawdzić, czy cement nie wiąże szybciej i czy nie powoduje zjawiska pozornego wiązania mieszanki przed upływem tego czasu. Z polskich cementów najbliższe spełnienia tych warunków są: cement produkowany w Małogoszczy (2 godziny) i w Rejowcu (2,5 godziny). Można wydłużyć czas rozpoczęcia wiązania dodając do mieszanki betonowej środek opóźniający.
Cement powinien być odporny na agresję chemiczną środowiska, które będzie otaczało beton. Dlatego powinien być odpowiedni do warunków miejscowych, np. specjalny do robót podmorskich, w wodzie z dużą zawartością siarczanów itp. Trzeba też uwzględnić ewentualność zmian cech wody w przyszłości, rezultacie których woda nieszkodliwa dla betonu w czasie budowy konstrukcji, będzie na niego działać korozyjnie.
Do betonu podwodnego stosuje się kruszywo naturalne lub łamane. Lepszą urabialność i płynność mają mieszanki z kruszywem o ciągłej krzywej przesiewu i o właściwym kształcie. Rzadziej występują utrudnienia w betonowaniu, gdy kruszywo ma ziarna owalne.
Gdy nie można uniknąć użycia kruszywa łamanego, to powinno ono mieć właściwe kształty i zawierać stały procent drobnych cząstek frakcji piaskowej.
Do wypełniania przestrzeni między ziarnami grubego kruszywa powinien być stosowany piasek krzemionkowy.