Przykłady trzech nurtów architektury solarnej: 1) polarny formalizm” 2) „tradycjonalizm” 3) ,,nurt umiarkowany ”
W systemach biernych mamy do czynienia z różnymi odbiorami znaków, które są tradycyjnymi elementami mającymi nowe znaczenie. Inaczej jest w systemach czynnych, gdzie kolektory słoneczne odbierane są od razu jako coś odmiennego, co jest treścią informującą być może o słonecznym sposobie ogrzewania. Elementy systemów biernych nie pełnią roli w pełni informacyjnej dla laika, zaś w systemach czynnych jest przeciwnie. Treść niesiona przez elementy systemów biernych jest nie w pełni odbierana, ale pomimo tego forma domów wykorzystujących te systemy jest w większości przypadków odczytywana jako forma „domów solarnych”, gdyż technika pozyskiwania energii cieplnej z energii słonecznej musi być uzewnętrzniona i w jakimś stopniu zmienić formę. Problem stanowią sposób i siła artykulacji problemów energetycznych w formie architektonicznej.
Obecnie tworzone formy architektoniczne „domów solarnych” można podzielić na trzy grupy:
— do pierwszej, określonej jako „solar formalizm” należą obiekty, w których nadzwyczaj mocno akcentuje się technologiczne wymogi i instalacje, zapominając o tym, że dom nie jest dla systemów słonecznych, a przede wszystkim dla ludzi, którzy go zamieszkują,
— do drugiej, określonej mianem „tradycjonalnej”, należą obiekty o tradycyjnej architekturze regionalnej, które są uzupełniane nowymi elementami wykorzystującymi promieniowanie słoneczne,
— do trzeciej, „umiarkowanej”, należą obiekty, w których architekci próbują spełnić wymogi systemów wykorzystujących energię słoneczną, lecz nie zapominają o tym, że „treścią architektury jest człowiek” (B. Zewi); projektanci rezygnują więc z bezwzględnego eksponowania technik solarnych, które zdominowałyby całą formę budynku na rzecz nowych, lecz bardziej zhumanizowanych rozwiązań.