Podczas ocieplania dachu od wewnątrz należy stosować między krokwiami płyty miękkie o masie objętościowej 50-60 kg/m³ oraz pod krokwiami płyty półtwarde o masie obj. 80-100 kg/m³. Na stropie części nieprzełazowej poddasza (strop wrożnika) oraz na stropie na jętkach lub kleszczach można stosować materiały miękkie w postaci filców i mat. Aby zapewnić ciągłość termoizolacji poddasza i ścian zewnętrznych, należy ją układać jako warstwę główną na skrajnych połaciach dachowych, zaczynając od stropu (za murłatą) oraz na suficie poddasza, najczęściej w przestrzeni pomiędzy jętkami łub kleszczami. Dla zminimalizowania ucieczki ciepła przez krokiew zaleca się dodatkowo układanie wełny mineralnej w przestrzeni rusztu przeznaczonego do mocowania okładziny. Jego listwy przybija się prostopadle do krokwi w rozstawcie co 40 lub 60 cm. Do rusztu mocuje się paroizolację i płyty gipsowo-kartonowe lub inne okładziny, np. boazerię. W celu zachowania potrzebnej grubości ocieplenia i zminimalizowania przekroju (wysokości) drewnianych listew rusztu pod okładzinę należy zastosować drewniane klocki. Przybija się je do spodu krokwi pod listwami. Stosowanie klocków jako podkładek umożliwia również uzyskanie w późniejszym etapie jednakowej płaszczyzny okładziny wewnętrznej.
W przypadku różnego rozstawu elementów konstrukcyjnych wygodne jest stosowanie płyt ciętych po przekątnej. Prawidłowo ułożone płyty nie wypadają (docina się je z naddatkiem do 1,0 cm), nie wyginają się ku górze, nie zatykają więc szczeliny wentylacyjnej, nie zaginają się przy dolnych narożach elementów konstrukcyjnych. Dwuwarstwowa izolacja z płyt pozwala na dowolne kształtowanie grubości łącznej ocieplenia. Stanowi ona dodatkowe zabezpieczenie przeciwpożarowe głównych elementów nośnych dachu (krokwi, jętek) oraz zapewnia dobrą izolacyjność akustyczną poddasza użytkowego.
W nowo wznoszonych budynkach wykonanie termoizolacji nie sprawia trudności, gdyż ocieplenie oraz ewentualną wiatroizolację można ułożyć przed montażem pokrycia dachowego. Na okres przerywania prac powierzchnie połaci należy zabezpieczyć przed ewentualnymi opadami atmosferycznymi. Często jednak ze względów na etapy budowy, a także przy adaptacji istniejących pomieszczeń na poddasze użytkowe, roboty termoizolacyjne wykonuje się od wewnątrz budynku przy istniejącym już pokryciu. Wówczas roboty te należy prowadzić od stropu, wzdłuż połaci, aż do sufitu poddasza włącznie, a ich kolejność powinna być następująca:
– wykonanie w jednej płaszczyźnie nadbitek krokwi (tylko w przypadku konieczności wzmocnienia konstrukcji krokwi lub przy zbyt malej jej wysokości w stosunku do potrzebnej grubości ocieplenia głównego), z zachowaniem 2-3 cm szczeliny wentylacyjnej dla pokrycia typu „szczelnego”,
– montaż okien połaciowych oraz rusztu ścianek usytuowanych równolegle do okapu (oddzielenie od przestrzeni nieprzełazowej),
– ułożenie płyt z wełny mineralnej na stropie (ewentualnie na paroizolacji) i w ściankach oddzielających przestrzeń nieprzełazową),
– ułożenie głównego ocieplenia między krokwiami z płyt z wełny mineralnej,
– przybicie w jednej płaszczyźnie poziomych listew (regulacja na klockach) jako rusztu pod wewnętrzną okładzinę na całym poddaszu (łącznie z sufitem) oraz montaż instalacji elektrycznej. Zamiast klocków i listew’ drewnianych można zastosować specjalne, stalowe, elementy dystansowe oraz listwy z profili cienkościennych przystosowanych do mocowania płyt g-k,
– rozłożenie wełny mineralnej na suficie między jętkami,
– zamontowanie drugiej warstwy płyt z wełny mineralnej pomiędzy listwami rusztu,
– założenie paroizolacji ze zwróceniem uwagi na szczelność,
– montaż okładziny wewnętrznej.
W budynkach nowo wznoszonych istnieje możliwość stosowania twardych płyt z wełny mineralnej na krokwiach i miękkich między krokwiami.